O PROJEKCIE:

Pawilon Polski powstał jako metaforyczna przestrzeń, podporządkowana hasłu polskiej prezentacji Dostrzeż Piękno. Mieści się ono w szeroko zdefiniowanej tematyce wystawy Expo 2005 Aichi: Macierz natury — sztuka życia – ekologia. Sama prezentacja skupiona jest wokół dwóch tematów przewodnich: sylwetki Fryderyka Chopina oraz kopalni soli w Wieliczce, w specjalnie zaaranżowanej scenerii imitującej podziemne groty solnej.

Głównymi elementami architektonicznymi kreującymi przestrzeń ekspozycyjną są: eksperymentalna wiklinowa elewacja pawilonu, wykonana przy użyciu prototypowej technologii opartej o modularny układ przestrzennie wygiętych stalowych ram, oplecionych białą wikliną (Salix Sp.) – odmianą wierzby powszechnie kojarzonej z muzyką Chopina (porównaj na przykład pomnik Chopina w Łazienkach) i krajobrazem mazowieckim; ekspresyjna i lekka forma, przypominająca pędzony wiatrem biały obłok, generowana jest za pomocą technik komputerowych, a jej wykonanie powierzone zostało artystom rękodzielnikom z rejonu Rudnika nad Sanem; symboliczny przekrój przez Polskę: od morza na północy po górskie szczyty na południu, jest jednocześnie wielofunkcyjną, amfiteatralną przestrzenią do projekcji multimedialnych (prezentujących główne tematy pawilonu), koncertów muzycznych, spotkań autorskich, itp. W przestrzeni tej nad sceną zawieszona jest szklana rzeźba fortepianu (autor: Tomasz Urbanowicz), a przejściu w kierunku „gór” towarzyszy instalacja multimedialna Echo (autor: Aleksander Janicki), łącząca obrazy i etiudy filmowe (5 projekcji w płaszczyźnie podłogi) z lokalnie ukierunkowanym dźwiękiem.

„Podziemna” solna komnata, wyłożona autentycznymi blokami solnymi z Wieliczki jest dramatyczną i kontrastującą ze współczesną w charakterze częścią „nadziemną”, przestrzenią ilustrującą ponad sześćsetletnią historię kopalni, oddziałującą na wszystkie zmysły widza. Projekt pawilonu, przemawiający architektonicznym językiem high-tech i low-tech jest próbą stworzenia wizerunku Polski jako nowoczesnego kraju, dynamicznie rozwijającego się technologicznie, a jednocześnie dbającego zarówno o historyczną pamięć i tradycję, rękodzieło i ekologię, jak też o współczesną kulturę i sztukę (w tym architekturę).